در واقع روكش كردن دندان ها (لمينت دندان ، كاپوزيت دندان و...) به عنوان آخرين راه حل براي نگهداري دندان هاست. در مواقعي كه از هيچ كدام از درمان هاي محافظه كارانه تر به دليل از دست رفتن زياد بافت دنداني نمي توان استفاده كرد، به روكش كردن دندان مي توان فكر كرد.

شكستگي هاي وسيع دنداني:

زماني كه حجم عمده اي از دندان يا دندان ها در اثر شكستگي هاي وسيع از دست رفته است، براي بازسازي دندان مي توان از روكش استفاده كرد. البته بايد دقت شود در بسياري از موارد شكستگي ها، با كمك ترميم هاي كامپوزيتي و يا بيلداپ هاي كامپوزيتي قابل بازسازي است و نيازي به تراش دندان ها و از بين بردن بافت باقي مانده دندان به منظور قرار دادن روكش نيست.

پوسيدگي هاي گسترده و عميق:

گاهي در دندان هايي كه به دليل پوسيدگي هاي  بسيار جدي و وسيع، بافت بسيار اندكي از آن ها باقي مانده، انتخابي جز روكش كردن دندان نداريم.البته در بسياري موارد اين دندان ها نيازمند درمان ريشه، پست و كور و جراحي افزايش طول تاج هستند و در مرحله ي آخر براي حفظ دندان، روكش بر روي آن ها قرار داده مي شود.

ايمپلنت هاي دنداني: 

روكش هاي ايمپلنت جزئي از درمان هاي ايمپلنت دندان بوده و چند ماه پس از جراحي ايمپلنت بر روي فيكسچر ايمپلنت قرار داده مي شود.

بريج هاي دنداني:

زماني كه فرد يك دندان و يا چند دندان را از دست داده و به هر دليل قادر به استفاده از ايمپلنت نيست، و در عين حال دندان هاي دو طرف ناحيه بي دنداني دچار آسيب و تخريب هستند ( وجود پوسيدگي ها و يا پركردگي هاي قديمي ) مي توان از بريج هاي دنداني استفاده كرد.

بريج هاي دنداني در واقع روكش هاي به هم پيوسته هستند كه با اتصال دندان هاي دو طرف ناحيه بي دنداني، فضاي بي دنداني را پر مي كنند.

براي مطالعه بيشتر : مجله اينترنتي دندانپزشكي