کدام یک از انواع روش‌های ارتودنسی ثابت بهتر است؟
آیا می‌دانید روش‌های متفاوتی برای انجام ارتودنسی ثابت وجود دارد؟ انتخاب نوع ارتودنسی ثابت از سوی دندانپزشک و با توجه به نوع مشکل دندان‌های بیمار صورت می‌گیرد. ارتودنسی ثابت را به طور کلی می‌توان به ۳ دسته تقسیم بندی کرد:
۱. ارتودنسی با براکت‌های سرامیکی
۲. ارتودنسی لینگوال
۳. ارتودنسی با براکت‌های فلزی
۴. ارتودنسی با براکت‌های دیمون
ارتودنسی با براکت های سرامیکی
یکی از انواع پرطرفدار ارتودنسی ثابت دندان، درمان با براکت‌های سرامیکی هستند. مزیت این روش ارتودنسی، همرنگ بودن براکت‌ها با رنگ دندان‌ها است. قرار گرفتن براکت‌هایی فلزی برای مدت زمان دو سال بر روی دندان موضوعی است که برخی به خاطر آن از انجام ارتودنسی ممانعت می‌کنند. با ارتودنسی ثابت سرامیکی که جلوه زیباتری به دندان‌هایتان میدهد، این چالش به سادگی قابل رفع خواهد بود.
ارتودنسی لینگوال
برخلاف دیگر انواع ارتودنسی که براکت‌ها بر روی سطح جلویی دندان چسبانده می‌شوند، در روش ارتودنسی ثابت لینگوال بریس‌ها به پشت دندان‌ها متصل می‌شوند. چنانچه نمی‌خواهید براکت‌ها دیده شوند می‌توانید این روش درمان را پیش بگیرید. اما چرا این روش علی‌رغم نتایج مثبتی که به همراه داشته، طرفداران کمتری دارد؟ به عنوان برخی از معایب ارتودنسی لینگوال می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
رعایت بهداشت و تمیز نگه داشتن براکت‌ها در این روش دشوارتر است.
ممکن است صحبت کردن را کمی با مشکل مواجه کند.
براثر وارد شدن فشار به زبان، ایجاد احساس درد و آزار در این ناحیه می‌کند.
هزینه مراحل ارتودنسی در این روش نسبت به دیگر روش‌ها بیشتر است.
ارتودنسی با براکت های فلزی
یکی از رایج‌ترین شیوه‌های ارتودنسی، ارتودنسی با براکت‌هایی از جنس فلز است. احتمالاً بریس‌های فلزی را بیش از براکت‌های سرامیکی بر روی دندان‌های افرادی که تحت درمان ارتودنسی قرار گرفته‌اند دیده باشید. این روش ارتودنسی که براکت‌های آن عموماً از جنس استیل هستند در زبان عامیانه با عنوان سیم کشی دندان شناخته می‌شود.