طبقه بندی پری ایمپلنت ها و تحلیل استخوان فک
این طبق بندی به عنوان معیاری تشخیصی است که میزان تحلیل و از بین رفتن استخوان را بعد از جراحی ایمپلنت دندان مشخص می کند.
به طور کلی این تحلیل استخوان به سه دسته تقسیم می شود:
زودرس
با PD ≥4 میلی متر و از دست دادن استخوان کمتر از 25 درصد از طول کاشت.
متوسط
با PD ≥6 میلی متر و ریزش استخوان بین 25 تا 50 درصد از طول کاشت.
پیشرفته
با PD ≥8 میلی متر و از دست دادن استخوان بیش از 50 of از طول کاشت.
بیشتر بخوانید :
یک مزیت قابل توجه این طبقه بندی ، ارزیابی از دست دادن استخوان از نظر درصد طول کل ، به جای میلی متر است (از آنجا که هر کاشت طول متفاوتی دارد و هر سیستم ایمپلنت دندان شکل متفاوتی دارد).
پیش نیازهای تشخیصی این طبقه بندی وجود التهاب و از بین رفتن پیشرونده استخوان است. التهاب بالینی به عنوان وجود BOP یا پرشدگی در دو منطقه از شش ناحیه اطراف ایمپلنت تعریف شده است. از دست دادن استخوان توسط متخصص ایمپلنت دندان دیده و مشخص می شود و اندازه گیری بر روی رادیوگرافی هایی که مرتباً گرفته شده بود ، این میزان را تعریف می کند.
به طور کلی در نظر گرفته شده است که میکروب های sub gingival در ایمپلنت های بیمار دارای مشخصات کاملاً مشترک است. یک مطالعه اولیه نشان داد ، در حالی که جمعیت میکروبی اطراف ایمپلنت های سالم دارای میزان بالای سلولهای گرم مثبت کوکسوئید بودند با افزایش PD و التهاب لثه مواجه شده اند.
پوشش کامل سطح ایمپلنت توسط گونه های مختلف میکروبی در 30 دقیقه پس از قرار دادن ایمپلنت شروع به تکثیر می شود و بار باکتری ها برای هفته اول به همان اندازه باقی می مانند. بین هفته اول و دوازدهم پس از عمل ، بار باکتری برای چندین گونه به طور قابل توجهی بیشتر می شود که این سبب می شود تا بیماری هایی در ناحیه جراحی رخ دهد.
طبق مطالعات ذکر شده در بالا ، ترکیب باکتریایی پری ایمپلنت از دندانهای همسایه انتقال پیدا می کند. این بدان معناست که میکروب روی دندانهای طبیعی است و آن ها به عنوان مخزن در اطراف ایمپلنت ها می باشند.
به منظور درمان بیماری های ایمپلنت دندان انجام نکات زیر ضروری است.
- حفظ بهداشت دهان و دندان
- حفظ سلامت ایمپلنت ها
- مصرف دارو های تجویز شده توسط متخصص ایمپلنت دندان
- ویزیت های دوره ای
- عکس برداری های دوره ای از ایمپلنت ها